Emmet Cohen behoort alweer enige tijd tot de nieuwe lichting toppianisten in de Amerikaanse jazzscene, als 3 jarige maakte hij zich het pianospelen eigen via de bekende Suzuki methode, hij haalde zijn Masters degree aan de Manhattan School of Music en stapte later over van klassiek naar jazz. Hij heeft inmiddels zijn eigen trio, hij is lid van Christian McBride’s trio Tip City, het Herlin Riley Quintet en het Ali Jackson trio. Hij was de pianist in de vierdelige serie cd’s Master Legacy Series met George Coleman, Benny Golson, Tootie Heath en Ron Carter. Hij speelde op diverse internationale jazzfestivals zoals Newport, Monterey en North Sea en hij werd ontvangen in de Oval office door president Obama, dit is zijn 7de album.

Op dit album geeft Emmet een soort revival aan de “ouderwetse” stride piano stijl, zoals de titel al aangeeft gaat het niet over nummers uit de tijd van deze pianostijl maar gaat het over een verwerking van de stijlkenmerken in nieuwe composities. De stride pianostijl is ontwikkeld uit de ragtime en heel populair o.a. in Harlem in de jaren ’20, bekende voorbeelden van stride- pianisten zijn James P. Johnson, Willie “The Lion”Smith en Fats Waller en ook iemand als Art Tatum gebruikte het als basis voor o.a. zijn versie van “Tea for Two”. Ook later duikt de stijl nog wel op in het repertoire van muzikanten als Duke Ellington, Count Basie en ook Thelonius Monk maakte solostukken in die stijl. Een korte uitleg, stride is een pianostijl waarbij de linkerhand een sterke begeleiding speelt, als een ritmesectie op zich. Op de eerste en de derde tel van de maat wordt een basnoot gespeeld en op de tweede en vierde tel een akkoord of een deel ervan. Oftwel een “pompende” linkerhand en met de rechter wordt de melodie of improvisatie gespeeld (Jazztermen van A tot Z van Ruud Bergamin).

Emmet Cohen wordt hier begeleid door Russell Hall op contrabas en Kenny Poole op slagwerk en dan zijn er op enkele nummers nog speciale gasten zoals Melissa Aldana op tenorsax en Marquis Hill op trompet. De meeste composities zijn van de hand van Cohen behalve “Symphonic Raps” van Stevens en Abrams, “Second Time Around” van Heusen en Cahn, “Pitter Panther Patter” van Duke Ellington, “My heart stood still” van Rodgers en Hart en “Dardanella” uit 1919 van Bernard en Black, de originele tekst was van Fred Fisher.

Ik ben altijd al gecharmeerd geweest van vooral de latere varianten op de stride piano stijl van Duke Ellington en Thelonius Monk maar ook de versies van Emmet Cohen klinken mij aangenaam in de oren. De cd begint met wervelende muziek “Symphonic Raps”, heerlijke swing, tintelend pianospel, ouderwets ? Aan mijn zolen, beter dan alle rap, progrock en elektronica die verwerkt wordt in de moderne jazz. Het is niet allemaal stride wat de klok slaat, “Reflections of Dusk” is een sfeervolle ballad met trompet en tenorsax het klinkt uitermate doorwrocht. Ook hier klinkt Cohen sprankelend en virtuoos en dat geldt eveneens voor Melissa en Marquis op respectievelijk tenorsax en trompet. Zo is er sprake van een fraai evenwicht van de stride getinte nummers met het trio en de straight jazz stukken met het quintet, tot de laatste categorie behoren ook “Toast to Lo” en ”You already know”.

Het titelstuk “Future Stride” is weer zo’n heerlijk trippelend muziekje waarin de piano loopjes zich afwisselen met de slappin’bas van Hall waarna het overloopt in een bluesy thema. Een ijzersterke compositie die in een notendop de muziek op deze schijf samenvat van stride tot ballads tot blues. Tot de hoogtepunten behoort ook “Dardanella” uit 1919, maar in de handen van dit gezelschap klinkt het uitermate verfrissend en recent. De versie van “Pitter Panther Patter” met stride piano en bas behoort ook tot mijn favorieten op dit als geheel ook niet te versmaden album.

Jan van Leersum